Vooral bij outsourcingsprojecten leert de praktijk dat er van nature een spanningsveld bestaat tussen enerzijds het goed houden van de relatie met de leverancier en anderzijds het borgen van de rechtspositie van de klant. Enerzijds is er de operationele verleiding om meters te maken en daarbij de leverancier een handje te helpen, of anders gezegd: om op de stoel van de leverancier te gaan zitten en zijn werk over te nemen. Anderzijds bestaat het risico dat de outsourcer verantwoordelijkheden naar zich toetrekt (of afstoot) of overeengekomen procedures niet volgt en daarmee de eigen rechtspositie ondermijnt. Daar komt nog bij dat de organisatie van de outsourcer vaak een heel eigen dynamiek kent met schuivende belangen en doelstellingen en het contract met de leverancier vaak verre van flexibel is. Binnen dit krachtenveld is het net zo belangrijk als moeilijk om een bij alle belangen passende positie in te nemen.
In deze tijd van economische depressie hebben veel organisaties de neiging om de leverancier af te knijpen. Dit kan de balans tussen de leverancier en klant negatief verstoren. In een aantal gevallen is het noodzakelijk, maar het samen zoeken naar een wijze waarop gezamenlijk meerwaarde kan worden gecreëerd is een andere aanpak die regelmatig meer vruchten afwerpt. Ook Gerco Rietveld betoogt dit in zijn boek “Inkoop – een nieuw paradigma” (Managementboek van het Jaar 2010). Het herinrichten van een bestaande relatie, door het evalueren van de gemaakte afspraken of zelfs het maken van nieuwe afspraken (hercontracteren) kan in dit soort gevallen de uitkomst zijn.
Men moet zich blijven beseffen dat er vele wegen zijn die leiden naar Rome, en dus ook naar beter passende relatie tussen klant en leveranciers.
In het artikel “regievoering na de contractvernieuwing” gaan de auteurs, T. Bosselaers, L. Broos, A. Steele Nicholson dieper in op de problematiek rondom hercontracteren.