Gisteren heeft de rechtbank van resort Oost-Brabant in kort geding uitspraak gedaan over het afstaan van kentekengegevens door parkeerbeheerders, in dit geval SMS-parking, aan de Belastingdienst. De Belastingdienst beoogt met deze gegevens de kilometeradministratie van leaserijders te verifiëren. De rechtbank vond de gevraagde inzage na een belangenafweging een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van de betrokkenen die niet werd gerechtvaardigd door het algemeen belang bij een correcte belastingheffing. Vooral ook omdat alle parkeertransacties per SMS, dus ook die van niet-leaserijders, werden opgevraagd.
Er is (terecht) veel media-aandacht besteed aan de uitvoerige motivatie van de uistpraak op basis van het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens (EVRM) en op basis waarvan dit soort sleepnetvisserij onrechtmatig werd betiteld. Toch is hiermee nog geen duidelijkheid ontstaan.
Het is namelijk een uitspraak in kort geding en de Belastingdienst heeft al aangegeven in beroep te willen gaan. Daarbij moet niet vergeten worden dat de Belastingdienst bij soortgelijke sleepnetacties bij credit card processors al meerdere malen gelijk heeft gekregen van rechters. Het valt te hopen dat men hier nu eens doorprocedeert tot in hoogste instantie. De vraag is namelijk te relevant om in lagere rechtspraak te stranden. Niet alleen voor de betrokken bedrijven die geconfronteerd worden met een overheid die hun bedrijfsgegevens als een verlengde arm van hun handhavingstaken lijken te beschouwen, maar vooral ook voor overheden die worstelen met de vraag hoe hun publieke taakstelling af te wegen tegen het privacybelang van individuen. En niet te vergeten dat hier eigenlijk ook één van de hamvragen van Big Data aan de orde is: hoeveel hooiberg mag ik verzamelen om spelden te vinden? Daarbij is het duidelijk niet voor iedereen vanzelfsprekend hoe die balans uit dient te vallen, wat onzekerheid schept. Uiteraard valt te hopen dat ook de hogere rechtspraak net zo duidelijk zal zijn als deze uitspraak in kort geding.